Kazimierz Hałaszyński - Foto: WP(lca.pl)

Całe szczęście, moja wieloletnia – niezauważalna przez Sławomira Skowrońskiego – ale konsekwentna i żmudna „praca u podstaw”, którą wykonuję zarówno w legnickiej Radzie Miejskiej, jak i w Sojuszu Lewicy Demokratycznej, pozwala mi bez wstydu spoglądać w lustro. Ciekawe, jakie refleksje przy goleniu nawiedzają Pana Sławomira. Nie chciałbym, żeby się zaciął...

Jako przewodniczący legnickiego SLD i radny tej partii, jako wieloletni, doświadczony samorządowiec z krwi i kości, hołduję takim wartościom, jak uczciwość, transparentność, prawdomówność. Nie uprawiam polityki w jej populistycznym, brudnym, pustym i pozbawionym wartości merytorycznych wydaniu. Nie jestem klientem świadczącym polityczne usługi żadnej z redakcji i nie paskudzę we własne gniazdo. Nie wykorzystuję internetu do zakamuflowanej zemsty na kolegach. Może właśnie dlatego wciąż ich mam.

Człowiek samotny, sfrustrowany, jest smutny lub agresywny. Agresywny jest Sławomir Skowroński. Pozbawiony jakiegokolwiek zaplecza politycznego i jakiegokolwiek programu, potrafi istnieć jedynie w rzeczywistości medialnej, poprzez wywoływanie konfliktów. Demonstrując model radnego aktywnego i zapracowanego, maluje nieprawdziwy obraz w oparciu o ilość składanych interpelacji, wniosków czy projektów uchwał z góry skazanych na porażkę. Seryjna produkcja nic nie wartych papierów i zasypywanie nimi biura rady, konferencje prasowe i rozsyłanie do mediów wątpliwej jakości newsów, o których wszyscy zapominają po trzech minutach, to iluzja aktywności, bliska mistrzostwa w jej pozorowaniu. Jak bańka mydlana.

Co warto podkreślić, owa „pracowitość” i wielki „talent do działania na rzecz ludzi”, ujawniły się w tym roku, po odejściu Sławomira Skowrońskiego z SLD. Jako członek Sojuszu był aktywny w inny sposób: trwonił społeczny kapitał partii. Teraz, kiedy Pana Skowrońskiego już nie ma, wreszcie, jako wolny ptak rozwija skrzydła. Partia go ograniczała: była zakałą, kłodą na jego drodze. Dlatego cieszę się, że nasze drogi się rozeszły. Szkoda tylko, że tak późno.

Czas na kilka słów o mojej działalności w legnickiej Radzie Miejskiej. Choć to zabrzmi banalnie, nigdy nie stawiałem na ilość. Zawsze interesowała mnie jakość. Moja aktywność to: wspólne z radnym Wojciechem Cichoniem ufundowanie tablicy upamiętniającej nadanie im św. Jadwigi Gimnazjum nr 4, to coroczne fundowanie stypendiów dla zdolnych uczniów tej szkoły, to wzięcie udziału w zbiórce wśród radnych na zakup obrazu dla Muzeum Miedzi, to cykliczne fundowanie nagrody w Ogólnopolskim Konkursie Krasomówczym dla dzieci szkół podstawowych i młodzieży gimnazjalnej. Na takich „ludzkich” płaszczyznach radnego Skowrońskiego nie ma.

Moja aktywność z całą pewnością nie przyciąga mediów, bo – jak to robota u podstaw – jest nudna. Nie potrzebuję poklasku, nie mam parcia na szkło. Nie widzę powodu, by w trakcie sesji w obecności kamer i fleszy zapytaniami i interpelacjami grać pod publiczkę. Problemy rozwiązuję rzeczywiście, nie tworzę fikcji działania, po prostu działam. Kłopotom i troskom, z jakimi przychodzą do mnie wyborcy, próbuję zaradzić, poszukując sprzymierzeńców w różnych instytucjach. W tym sensie jestem nudny, nieaktywny, niewidoczny… Zwyczajny leń, jak określił mnie Sławomir Skowroński. Czekam, kiedy wreszcie nazwie mnie Leninem!

Odniosę się jeszcze leniwie do treści odpowiedzi, jaką na wezwanie partii do złożenia mandatu, wystosował Sławomir Skowroński. Kiedy przeczytałem jego słowa, że „ktoś musi w radzie pracować”, zdębiałem. Zawsze wydawało mi się, że mandat radnego to służba wyborcom, walka o ich sprawy: i te publiczne, i te własne, codzienne. Do rady nie Sławomir Skowroński mnie wybiera, ale legniczanie i to oni mają prawo mnie rozliczać. Panie Sławomirze, oni rozliczą także sprzedawczyków. Ja jestem spokojny. Ja służę innym. Pan pracuje i zarabia… dla siebie.

Kazimierz Hałaszyński - przewodniczący Legnickiej Rady Sojuszu Lewicy Demokratycznej i przewodniczący Komisji Edukacji, Kultury i Sportu Rady Miejskiej Legnicy