Z Aliną Jurczak, wiceprezes Legnickiego Stowarzyszenia Amazonek „Agata” rozmawia Lilla Sadowska.

*Ile lat mają "Agaty"?
- Legnickie Stowarzyszenie Amazonek „Agata” choć jest nowym stowarzyszeniem, bo uzyskaliśmy rejestrację w KRS – ie 4 lipca ub. roku, to właściwie istnieje na tym terenie (byłe województwo legnickie, przyp. red.)od 1992r. Właśnie wtedy razem z doktorem Kołodziejem założyłam klub, który wówczas nazywał się Klubem Kobiet po Mastektomii „Agata”. W 1998r. po reorganizacji województw klub praktycznie przestał istnieć. W ubiegłym roku postanowiłyśmy przywrócić go do życia.

*Jak wyglądały początki?
- Były bardzo trudne bo właściwie musiałyśmy zaczynać od zera. Bez żadnych środków finansowych. Ze 180osób zostało nas zaledwie 15 i to właśnie one stanowiły komitet założycielski. Dzisiaj jest nas już 50 i ciągle przyjmujemy nowych członków.

*Ta liczba to najlepszy dowód, że wasza działalność jest potrzebna?
- Tak i dzięki temu jesteśmy pełne zapału i chęci do pracy. W ciągu tego krótkiego okresu udało nam się już bardzo dużo zrobić. Zaczęłyśmy od znalezienia pomieszczenia. Udało nam się znaleźć przyjazne miejsce w Klubie Nauczyciela przy ul. Jordana. Tam się spotykamy dwa razy w miesiącu.

*Kto należy do klubu?
- Ja sama nazwa wskazuje jest to klub, który zrzesza kobiety dotknięte chorobą nowotworową piersi. Jeszcze do niedawna mówiłyśmy, że klub zrzesza kobiety po amputacji piersi. Teraz, dzięki postępowi medycynie są wśród nas koleżanki, które zostały wyleczone innymi sposobami.

*Dziś klub liczy 50 osób ale pań dotkniętych chorobą jest wiele więcej.
- Wróciły do nas koleżanki, które należały do klubu w latach 90, ale są wśród nas także osoby, które dopiero teraz wygrały walkę z chorobą. I to one potrzebują największego wsparcia. Wszystkie wygrałyśmy walkę z chorobą ale na pewno ta walka się nie skończyła. Jestem 20 lat po zabiegu, inne koleżanki kilkanaście lat. Wspieramy nasze koleżanki przede wszystkim rozmawiając o wszystkim ale nie o chorobie. Ciągle przychodzą do nas panie, które mają za sobą ten trudny okres w życiu. My jesteśmy po to żeby im pokazać, że dla nas słońce świeci tak samo jak dla innych.

*Jak wygląda to w praktyce?
- Są klubie osoby, które nazywamy ochotniczkami. To osoby, które uporały się już z problemem, są co najmniej dwa lata po zabiegu, przeszły odpowiednie szkolenia z psychologiem organizowane przez Federację Amazonek. W naszym klubie są trzy takie ochotniczki. Wspieramy kobiety głównie rozmową, ale jak juz powiedziałam nie o chorobie. Same jesteśmy najlepszym przykładem na to, że po mastektomii życie się nie kończy, może być wspaniałe i radosne, bo jest się z czego cieszyć. To nie wszystko. Jesteśmy w trakcie pisania projektu. Założyłyśmy, że dwa razy w miesiącu będziemy miały grupowe spotkania z psychologiem. Chcemy też żeby psycholog rozmawiał indywidualnie z najbardziej potrzebującymi pomocy paniami. Porozumiałyśmy się z panią doktor Dorotą Czudowską i ochotniczki, o których mówiłam będą pełniły dyżury w Ośrodku Diagnostyki Onkologicznej. Najbardziej potrzebujące pomocy pacjentki trafią do nas i będziemy starały się pomóc nie tylko im ale również członkom ich rodzin.

*Ale wasze działania nie skupiają się wyłącznie na spotkaniach i rozmowach.
- Wzięłyśmy udział w Ogólnopolskiej Spartakiadzie Kobiet po Mastektomii. Na 35 klubów w Polsce nasze koleżanki zajęły 4 miejsce. Uczestniczyłyśmy w ubiegłorocznym Marszu ku Zdrowiu. Organizujemy w Kunicach w ośrodku Posejdon spotkania piknikowe dla całych naszych rodzin. Szukamy sponsorów i spotykamy na swojej drodze bardzo życzliwych ludzi. Pierwszy raz zorganizowałyśmy spotkanie opłatkowo – noworoczne w restauracji Rynek 10. Właściciel zafundował nam znaczną część poczęstunku. Menadżerka restauracji to wspaniała kobieta, która zajęła się nami. To wspaniali i wrażliwi ludzie, spotykamy wielu takich ludzi na swojej drodze. Za to serdecznie dziękujemy.

*Życzę abyście spotykały na swojej drodze tylko takich życzliwych ludzi. Dziękuję za rozmowę.