1. Uczczenie Bilsego jest inicjatywą, która powinna łączyć, nie dzielić – tak jak łączy muzyka. Nasi rodacy pod zaborami mieliby po stokroć większe powody do odrzucenia niepolskiego zespołu z Legnicy – tymczasem grał on wielokrotnie z sukcesem w Warszawie, biorąc udział nawet w tak uroczystej dla narodu chwili, jak pogrzeb Stanisława Moniuszki, kompozytora, którego twórczość jest powszechnie uznawana za ucieleśnienie polskości w muzyce. Benjamin Bilse urodził się i zmarł w Legnicy, tutaj działał przez dziesięciolecia. Hołd od miasta i jego mieszkańców należy mu się bez dwóch zdań. Nie przeszkadza on przecież w akcentowaniu zasług innych wielkich postaci, które były w jakiś sposób związane z Legnicą.

2. Kultura jest tym, co żyje i obchodzi ludzi dzisiaj. Jeśli nasze postrzeganie kultury ma być oparte o hołubienie dalekiej przeszłości przy – ujmijmy rzecz delikatnie – désintéressement dla teraźniejszości, staniemy się tylko skansenem. To tak, jakby w sferze sportu nie organizować nowych meczów Miedzi, tylko pokazywać zdjęcia i wyświetlać spotkania nagrane w czasach zamierzchłych kamerą wideo. Ktoś się wzruszy, może nawet uroni łzę, ale ile będzie to miało wspólnego z dzisiejszą Legnicą, z emocjami jej mieszkańców? Dlatego próba organizowania jubileuszu Bilsego bez zaangażowania Legnickiej Orkiestry Symfonicznej jest po prostu kuriozalna. Ten zespół – niezależnie od tego, jak na niego spojrzymy – jest lub przynajmniej próbuje być kontynuacją inicjatywy Bilsego. Nikt nie ma prawa odmawiać mu zaangażowania w ogólnomiejskie – nie tylko urzędowe – obchody rocznicy legnickiego symfonika i skąpić na to wspólnych pieniędzy, które wypracowali wszyscy legniczanie, a nie wyłącznie pracownicy Urzędu Miasta.

3. Trwające nieodmiennie od lat ignorowanie przez magistrat istnienia Legnickiej Orkiestry Symfonicznej jest przykre, wręcz żenujące – choć zrozumiałe. Gdyby ją przy tej okazji reanimować zastrzykiem miejskich pieniędzy, pazerni muzykanci mogliby zażądać ich jeszcze kiedyś – w gruncie rzeczy zbudować orkiestrę z prawdziwego zdarzenia to praca na dziesięciolecia, kosztowna i niełatwa. A przecież potrzeba funduszy na inne pożyteczne przedsięwzięcia (darujmy sobie ich wymienianie, każdy mógłby sporządzić swoją listę). Przy takich horyzontach i działaniu od jubileuszu do jubileuszu nie widać wielkiej nadziei. Można by ewentualnie rzucić w przestrzeń pytanie – oczywiście retoryczne - dlaczego na przykład Jelenia Góra, miasto mniejsze w końcu od Legnicy, ma od ponad pół wieku prężnie działający zespół symfoniczny, koncertujący w kraju i za granicą, i jakoś nie słychać, żeby przez to ludzie chodzili tam po dziurawych chodnikach, słaniając się z niedożywienia?

4. Legnica jest miastem z niemiecką przeszłością, czy tego chcemy, czy nie. Albo się z tym pogodzimy i nauczymy z tego korzystać, uznając za istotną część naszej tożsamości, albo będziemy sami siebie okłamywać i fałszować historię, co oprócz psychicznego dyskomfortu jest po prostu czynioną samemu sobie krzywdą, zubożeniem intelektualnym i duchowym. Ale wtedy sytuacja jest przynajmniej jasna: nie tylko nie organizujmy roku Bilsego, ale wyburzmy do reszty stare kościoły i kamienice, wysadźmy w powietrze palmiarnię, Akademię Rycerską, zrównajmy z ziemią park i zasypmy Kozi Staw. Niech znika wszystko, co wzniosła i dotknęła wraża germańska ręka.

5. Autorem uchwały – a zatem pewnie i planu obchodów (na razie jak widzimy tajnego) – jest prezydent. Człowiek – nomen omen – orkiestra. Nasuwa się kolejne pytanie – czy do uroczystego świętowania jubileuszu legniczanina, którego orkiestra należała do najlepszych zespołów kontynentu, grała na wystawie światowej w Paryżu i była początkiem Berlińskich Filharmoników, została zaproszona choć jedna znana orkiestra symfoniczna? Czy w planowaniu tego przedsięwzięcia służył naszemu włodarzowi choć jeden znany przedstawiciel środowiska muzycznego – dyrygent, historyk muzyki, krytyk muzyczny? Czy w związku z tym to, co stworzył Bilse, a co było spektakularne i europejskie, zmieni się w przyszłym roku w jego mieście w mizerne i małomiasteczkowe?

Nie oczekuję odpowiedzi na powyższe. Nawet jeśli otrzymałbym ją w słowach, wcześniej dostarczono jej w czynach. I to wielokrotnie. Niestety.