Sławomir Masojć - Foto: WO(lca.pl)

Bardzo ucieszyła mnie decyzja Zespołu ds. Nazewnictwa Ulic i Placów i dziękuję za nią. Włodzimierz Kalski był doskonałym dziennikarzem, publicystą i prawdziwym miłośnikiem Legnicy, o historii której, między innymi pisał. Zawodowo przez wiele lat związany z „Konkretami”, gdzie zajmował się tematyką gospodarczą i społeczną. Był także autorem książek dotyczących Legnicy.

Poznaliśmy się z Włodkiem, kiedy w trakcie pracy nad jakimś tematem potrzebował informacji o czynnościach Policji wykonywanych w sprawie, o której pisał. Wpadł wtedy na pomysł aby przedstawić legniczanom pracę Policji, której nie widać na co dzień. Opisał między innymi pracę techników kryminalistyki, funkcjonariuszy zajmujących się fałszywymi pieniędzmi i Dyżurnych odbierających telefony alarmowe 997. Dużo czasu poświęcił policjantom zajmującym się przestępczością gospodarczą.

Pracowaliśmy wspólnie przez kilka lat. Włodek wsiadał ze mną do samochodu i jeździliśmy za patrolami na interwencje notując nietypowe zdarzenia. Kilkanaście nocy przesiedzieliśmy na stanowisku kierowania wyłapując co ciekawsze tematy. Wymyślił w końcu, że napisze książkę o najważniejszych zdarzeniach i aferach kryminalnych naszego miasta. Miał to byś taki „Legnicki Pitaval”.

Skrupulatnie zbierał informacje posiłkując się dokumentami z archiwum Prokuratury oraz wiedzą i doświadczeniem ówczesnego Naczelnika Wydziału Kryminalnego legnickiej Policji Wojciecha Dudka. Kilka rozdziałów tej książki, dotyczących poszczególnych kryminalnych spraw opublikowano w „Konkretach”. Książka jednak nie zdążyła się ukazać. Włodek skończył ją pisać, poprosił mnie o napisanie wstępu i kiedy wszystko było gotowe zachorował. Publikacja nie doszła do skutku. Bardzo szkoda, gdyż poświęcił tej pracy wiele miesięcy. Została, gdzieś w jego komputerze....Jestem przekonany, że byłaby to ciekawa lektura nie tylko dla mieszkańców Legnicy.

Pamiętam Włodzimierza Kalskiego, który z otwartymi z ciekawości ustami słuchał opowieści policjantów trzymając w jednej dłoni długopis a w drugiej papierosa, którego prawie nigdy nie dopalał. Zazwyczaj słuchając i notując zapominał o nim i w końcu trzymał między palcami sam filtr z kilkucentymetrowym popiołem na końcu, który nagle spadał mu na notes. Pamiętam także jego torbę dziennikarską przewieszoną przez ramię, gdzie zawsze miał kanapki.

Czasem, gdy pracowaliśmy w nocy dzielił się nimi z policjantami w radiowozie. Nigdy nie zapomnę także jego brawurowej jazdy samochodem. Był jedynym człowiekiem potrafiącym przejechać trasę z ul. Asnyka do legnickiego Rynku w około pół godziny jadąc praktycznie tylko na dwóch pierwszych biegach. Nie udawało mu się rozpędzić auta ponad dwadzieścia kilometrów na godzinę. Wysiadając mówił krótko: „wiem, wiem....brak wprawy i tyle”.

Włodzimierz Kalski zmarł po długiej chorobie w maju 2007 roku. Rada Miejska Legnicy zadecyduje o nadaniu jednej z ulic nazwy ul. Włodzimierza Kalskiego jeszcze w tym miesiącu.