Tak właśnie było jedenastego listopada w Legnicy. Punktualnie o godzinie 12. Ludzie zastygli na płycie rynku, jakby ich stopy wtopiły się w kostkę brukową. Na ich twarzach malowało się coś wzniosłego, przez chwilę czułem, jakby codzienne podziały, polityczne, społeczne i światopoglądowe odeszły do lamusa. Z minuty na minutę, słowa hymnu stawały się coraz donioślejsze. Lokalni patrioci kolejno szeptali, śpiewali, niektórzy już krzyczeli słowa „Marsz, marsz Dąbrowski” (…). Trochę z radością, trochę z nieukrywanym zdziwieniem patrzyłem na to zjawisko, nie mogąc wyłączyć myśli, które podpowiadały mi, że bohaterowie tej historii wydłubaliby sobie oczy w innych okolicznościach.

Tylko on, kilkuletni chłopiec wyróżniał się z tłumu. Jego postawa była ponadprzeciętna, euforyczna wręcz metafizyczna. Emanował niezwykłą szczerością, której dorośli zazdrościli mu, okazując głębokie zaniepokojenie. On jednak zdawał się nie zauważać ich wzroku na swojej twarzy, żadna mina nie mogła wyprowadzić go z transu, był ponad tym, co nas dorosłych trzyma na ziemi. Możemy uczyć się od dzieci tego zaangażowania przy wykonywaniu czynności, na których im zależy. Nie mają w sobie wstydu, zażenowania, całym organizmem oddają się zadaniu. Patriotyzm w wydaniu tych najmniejszych jest wzruszającym przeżyciem. To namacalne pojęcie czystej formy w ujęciu witkiewiczowskim. Wyłączyłem negatywne myśli o granym spektaklu. Chciałem tlić w sobie nadzieję, dzięki temu kilkulatkowi, może nauczymy się patrzeć i czuć jak dzieci, w końcu mamy doświadczenie, którego celowo wyzbyliśmy się, aby przetrwać w świecie bez kompromisów. Są takie chwile, w których potrafimy się zjednoczyć. Są takie momenty, które nas budują. Nasze poczucie tożsamości.

Mimo, że pogoda niewiele miała wspólnego z listopadem (słońce raziło w oczy, przywodząc na myśl czas procesji Bożego Ciała), legniczanie ubrani byli w puchowe kurtki, czapki i szaliki, jakby pora roku zobowiązywała do stroju. Zastanawiałem się, czy im nie gorąco, ten letni wiatr i promienie ciepłego słońca musiały doskwierać, ale zupełnie nie było widać nawet najmniejszego znaku dyskomfortu w ich twarzach. Te kilka minut skutkowały wyłączeniem na bodźce zewnętrzne, w tym amplitudy temperatur. Flesze aparatów i światła kamer również nie rozproszyły uwagi śpiewających. Może to chwila, w której są poza swoim ciałem, może podświadomie przenoszą się do roku 1918, czerpiąc z historycznej chwili energię i powagę. Mazurek Dąbrowskiego zawsze będzie hymnem wolności, który dziś uwalnia nas od zastygłych schematów codziennego dnia, nawet jeśli po wyśpiewaniu ostatnich wersów, wyrzucamy zjednoczenie do kosza i jesteśmy oponentami na każdej z możliwych płaszczyzn. Polacy są patriotami, bo tylko w internecie plujemy na swoją Ojczyznę.