Legnicki manifest zero waste zatacza coraz szersze kręgi. Jeszcze za szybko, by pokusić się o ocenę prezydenckiej akcji zrywamy z plastikiem. Jedno jest pewne. Produkujemy coraz więcej śmieci. Z drugiej strony żyjemy w przeświadczeniu, że troska o środowisko leży w gestii polityków, urzędników i wreszcie tych złych, niedobrych koncernów. Nie zdajemy sobie sprawy, że dbałość o naszą ziemię zaczyna się od nas samych. Im głębiej zastanawiam się nad własnym śladem na tej planecie, tym więcej rzeczy widzę, które muszę poprawić. Lekko nie jest i wcale nie twierdzę, że oczekiwana zmiana przyjdzie bez bólu.

Wracając do plastikowego meritum. Warto prześledzić proces powstania tworzywa sztucznego. Czym jest i czym się stało. Miało zbawić i podbić świat, takie przynajmniej wiązano z nim nadzieje. Zdecydowanie, wynalazek plastycznego surowca znalazł uznanie wśród ludzkości. Czy okazał się zbawienny, to kwestia otwarta i warta dyskusji. Plastik ubieramy, syntetykiem bawią się dzieci, wykorzystujemy go w budownictwie, transporcie oraz o dziwo w ogrodnictwie. Nie ma gałęzi naszego życia wolnej od tego surowca. W rezultacie, jak twierdzą badacze z Uniwersytetu Wiedeńskiego plastik trafia do naszego jadłospisu. To, że wsuwamy z talerza własny wynalazek nie budzi we mnie odrazy. Gorzej, bo zmusiliśmy całą planetę do poradzenia sobie z tym odpadem. Igranie z matką naturą z definicji jest beznadziejne i naraża nas na konsekwencje trudne do przewidzenia.

Mając na uwadze szerokie zastosowanie substratu głęboko wierzę, że akcja #zrywamzplastikiem jest słuszna i warta kultywowania. Wyzwanie w szczególny sposób mnie intryguje. Przychodzą takie momenty, w których chwilowo tracę motywację i czuję, że całkowite zerwanie z plastikiem, wrosłym w nasz światopogląd jest nierealne.

Dla przykładu, symptomy bezradności widzę, kiedy kupuję mleko w szklanej butelce. Jest ono transportowane w zgrzewkach foliowych. Makarony, kasze czy ryż na wagę(!) podobnie jak mleko dostarczane jest w foli. W ogóle nie trafia do mnie argument, że tak jest taniej. Nie jest. Problem utylizacji, czy jak to woli, obiegu zamkniętego został rozłożony na pokolenia. Nikt nie jest w stanie policzyć kosztów samego uprzątnięcia oceanów z plastiku. Recykling dotyczy głównie politereftalanu etylenu i ma swoje ograniczenia. Im dłużej czytam o wpływie syntetyku na nasze zdrowie, tym częściej zastanawiam się, jak takie opakowanie zostało dopuszczone do kontaktu z żywnością.

W takim razie, jak możemy ulżyć środowisku? Warto udać się na zakupy z własnym pojemnikiem. Kupując surowe mięso, nigdy nie spotkałem się z odmową zapakowania produktu do własnego opakowania. Kilka razy usłyszałem, ale jak? Najczęściej odpowiadam, normalnie, tutaj proszę włożyć. Specjalnie odwiedziłem kilka marketów, bo czytałem na forum, że jest z tym problem. Ja, poza zdziwieniem, niczego takiego nie zauważyłem. Musimy też pamiętać, że to nowość dla sprzedawców i być wyrozumiali dla ich wyuczonych nawyków.

Było już o opakowaniach do żywności, więc teraz parę słów na temat detergentów. W moim domu robimy je sami. Nie dość, że są lepsze, tańsze to jeszcze nie drażnią oczu i dróg oddechowych. Z czystym sumieniem polecam babcine sposoby każdemu. Z kolei domowe kosmetyki są czasochłonne i mogą przysporzyć nie lada kłopotu. Tutaj sztuka kompromisu i wyważenia potrzeb jest konieczna i wskazana. Małymi krokami zbliżam się do celu. W odniesieniu do jednego z ostatnich artykułów, jakoby Wałbrzych brał z nas przykład i podjął się walki z plastikiem, dodam, że my musimy odrobić lekcję u Poznaniaków i postawić u siebie kosmetomat.

Należy poruszyć jeszcze jeden ważny aspekt. Ruszyła kampania przekonywania przedsiębiorców, w tym przede wszystkim restauratorów do zerwania z plastikiem. Pierwsze legnickie bistro zadeklarowało chęć pozbycia się niechlubnego surowca. Będą papierowe torby do zapakowania jedzenia na wynos i drewniane sztućce. I wielkie brawa, krok w dobrą stronę. Jednak pozostaje pewne "ale". Problemem jest plastik, ale też wzmożona wycinka drzew, więcej papieru, to więcej martwych roślin, które oczyszczają powietrze. Konsumenci muszą zrozumieć, że za dużo i bez umiaru zużywamy wszystkiego. Wyrzucamy masę przedmiotów, których po prostu mogliśmy nie kupować, bo niedaleka przyszłość pokazała, że są nam zbędne. Człowiek musi być świadomy, że posiadanie ponad miarę w jakimkolwiek aspekcie jest złe dla matki ziemi. Takie działanie nie ma nic wspólnego z symbiozą. Przechodząc do meritum, znajdź czas, żeby zjeść na miejscu, lub w ostateczności zabierz sztućce z domu. Nie wyrzucaj plastiku, ale też troszcz się o drzewa. Zanim weźmiesz, kupisz, wyrzucisz, pomyśl, czy faktycznie tego potrzebujesz.

Wiele mógłbym pisać na ten temat, który jest obszerny jak plama śmieci na Pacyfiku, ale jednocześnie pamiętam, że to popyt kreuje podaż, więc zachęcam wszystkich do spróbowania swoich sił w #300 dni bez plastiku i skonstruowania własnych przemyśleń na ten temat.